Seksualiteit is een belangrijk deel van de mens. Of men het nu wil of niet, men moet hier op een bepaalde manier mee leren omgaan.
Ik was daar zeer vroeg mee, ik denk dat ik 5 jaar was of zelfs jonger, en ik liet mijn poppen allerlei erotische spelletjes uitbeelden. Dat spel was toen onschuldig – tenminste voor mij, voor mijn ouders minder en ik denk dat ik hier keihard op afgerekend ben geweest, want anders had ik het later niet zo stiekem gedaan.
Maar seksualiteit is misschien een te groot woord voor een 5-jarige, het is meer een soort sensualiteit, en ondanks dat, toch met een duidelijke gerichtheid naar verbinding tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ondanks dit intuïtieve weten was mijn seksuele voorlichting bijna onbestaand, maar als kind pak je toch dingen mee…
Het feit dat over de geslachtsdelen niet gesproken werd, was voor mij genoeg om te begrijpen dat over dit onderwerp niet gesproken mocht worden.
Maar ik groeide op in een zwaar politiek regime – een communistische dictatuur. Bij ons waren er geen films op TV, geen muziek of andere zaken die richting seksualiteit zouden kunnen wijzen. Ik herinner me dat na de Roemeense revolutie (van 1989) wij films op TV kregen waarin soms gekust werd. Maar voor de kleinste vingerwijzing richting seksualiteit ging mijn oma resoluut voor de TV staan zodat wij niets konden zien. Ik was toen ongeveer 15 jaar en ik was op zoek naar antwoorden. Dit is nu iets super grappigs maar ook diep triest – het is maar net vanuit welke oogpunt je het bekijkt natuurlijk.
Dus, waarom zit er zoveel schaamte op onze seksualiteit? Het antwoord is simpel: onze ouders of onze opvoeders hebben het daar gezet. En zij kregen het van hun ouders en zo verder.
Nu, schuld en schaamte gaan hand in hand. Het ene kan niet zonder het andere. Het is in feite het perfecte koppel. Schuld komt voort uit schaamte of tenminste op het moment dat de persoon in kwestie iets durft te doen dat indruist tegen de algemene norm.
De algemene norm bij ons thuis was dat voor een vrouw een bepaalde weg weggelegd was. Daar hoefde je niet intelligent voor te zijn, enkel mooi en volgzaam, en dat was ik ook. Dat ben ik lange tijd geweest, volgzaam bedoel ik, mooi, weet ik niet, sommigen zeggen van wel : )
De algemene norm was dat je je als vrouw plooit naar jouw partner, …, ook wat betreft zijn genot … kort samengevat: een vrouw heeft niets te willen.
Oorspronkelijk was de seksualiteit puur en natuurlijk. Het is een zeer belangrijke lichamelijke functie, maar het is meer dan dat: het heeft een emotionele, energetische en spirituele functie.
Het probleem is dat seksualiteit zoals we het vandaag kennen bezoedeld is. De seksualiteit waarover ik het heb, is gebaseerd op liefde en intimiteit. De andere – die door de meesten wordt beoefend – is gewoon seks. Deze vorm van seks is een klap in het gezicht van liefde. De tijd is gekomen om onze oorspronkelijkheid te herwinnen en niet enkel in onze seksualiteit – maar ook in vele andere dingen.
We leven in speciale tijden. Nooit in de geschiedenis is de mensheid zo ver verwijderd geweest van zijn natuur. En terwijl technologie ons als soort met snelheid voorwaarts duwt, verwijdert zij ons tevens van onszelf en van elkaar. Onze levensstandaard is verbeterd maar de kwaliteit van intermenselijke relaties is zwaar verarmd.
Maar er is ook een andere beweging – een deel van de mensen kiest voor minimalisme, voor het leven in een natuurlijke omgeving en voor het samenzijn in gelijkheid. In deze technologische jungle beginnen sommigen van ons hun weg naar huis te vinden. Ze doorzien de illusie die de maatschappij hen voor de ogen houdt. Met illusies kan men zich niet verbinden want illusies zijn lege omhulsels van grote dromen, meer niet.
Want onze maatschappij is ziek, lieve mensen! En elk van ons is verantwoordelijk voor haar genezing. Maar hoe kan je de maatschappij genezen als je niet eerst jezelf geneest?
En om te kunnen genezen moet je eerst toegeven dat je ziek bent!
En hier spreek ik niet enkel over seksualiteit , maar over meerdere levensdomeinen die onderling geconnecteerd zijn, domeinen zoals: gezondheid, relaties, wonen, werken, ouderschap, onderwijs, etc.
Wat de taboe op seksualiteit ons laat zien, is dat we leven in een wereld vol taboes. En ook al lijken de andere levensdomeinen makkelijkere onderwerpen, ze zijn niet taboevrij. Taboes zijn onderwerpen die de maatschappij of een groep niet tolereren. Taboes zijn dat soort onderwerpen die als je ze durft aan te kaarten, er voor zorgen dat je waarschijnlijk aan de andere kant van de lijn komt te staan.
En seksualiteit is een makkelijk taboe, ik schud niet aan het fundament van onze bestaanszekerheden. Er zijn andere taboes, veel donkerder, veel dieper. Daarom dacht ik: laat maar hiermee beginnen!
Vind jij het normaal dat er schaamte en schuld op jouw seksualiteit zit? Maar als ze daar toch zijn, van wie zijn ze dan? En wil je ze hebben of niet!?
Een reactie achterlaten