Van kinds af heb ik een grote aantrekkingskracht gehad tot het mysterie van liefde. Relaties, ik bestudeerde ze graag en als ik me goed herinner was liefde in mijn jonge jaren een van mijn hoogste waarden, iets wat het tot op de dag van vandaag nog steeds is.
Wat was het geheim van een goede relatie? Bestond er wel zoiets?
Dat liefde niet altijd genoeg is om een relatie staande te houden, weten we inmiddels allemaal. Maar wat is er dan nog meer nodig?
Aandacht? Respect? Erkenning?
Zeker! Zonder deze drie gaat een relatie ten onder, ook al is er soms nog genoeg liefde …
Maar liefde is niet enkel één, want liefde heeft vele gezichten. Liefde vindt men in verschillende gradaties en het blijft een zeer subjectieve belevenis.
Je kan liefde niet meten, je kan haar niet dwingen, niet afkopen en ook niet beheersen. Maar onder het mom van liefde kunnen zich een scala aan emoties verschuilen, emoties die niet de meest positieve zijn maar een en al menselijk.
Veel koppels blijven bij elkaar ‘omdat ze van elkaar houden’. Maar deze liefde is een leeg omhulsel waaronder afhankelijkheid overheerst. En nog dieper, onder die afhankelijkheid zit angst: angst voor eenzaamheid, angst dat ze het niet zullen redden zonder elkaar, angst dat de maatschappij hen gaat afkeuren, angst en nog meer angst.
Hoe vreemd het ook mag lijken, toch is liefde in onze maatschappij niet de sterkste drijfveer maar wel angst.
We leven in tijden van angst en voor de angst moet men zich beschermen. Er bestaan verzekeringen voor bijna alles: pensioenen, fondsen, maar de grootste verzekering tegen angst is het instituut van het huwelijk.
Ergens aan het begin van onze geschiedenis had iemand een geniaal idee om de mensheid gevangen te nemen. Een van zijn richtlijnen was: “Neem de mens zijn echte waarden af en laat ze voorkomen als trivialiteiten.”
En van toen af is liefde op de achtergrond geraakt, want het samenkomen van man en vrouw, moest enkel te maken hebben met voortplanting en met diverse politieke of sociale criteria.
Is het iemand opgevallen hoe liefde versmacht in een huwelijk? Koppels die jarenlang in een liefdevolle relatie zitten, worden een soort robotten als ze het huwelijk in gaan.
En ze noemen het ook zo: ‘in het huwelijksbootje stappen’. Waar gaat het bootje naartoe? Wat zal daarna beter gaan als het daarvoor nog niet goed ging?
Want het huwelijk is tot de dag van vandaag een noodzakelijke institutie gebleven om het mogelijk te maken dat de kinderen hun rechten behouden, dat de partners van elkaar kunnen erven, zelfs dat je de andere in het ziekenhuis mag bezoeken of beslissingen over hem of haar mag nemen als hij of zij daar niet langer toe in staat is.
Ik beschuldig niet de gehuwde, helemaal niet, ik ben ook gehuwd geweest, maar ik heb kritiek op de institutie van het huwelijk die een soort levensverzekering geworden is.
Maar relaties zijn anders dan een huwelijk, want een papier is niet genoeg om twee mensen bij elkaar te houden. Er is meer voor nodig, en soms is de liefde ook niet altijd genoeg.
Want in een relatie moet men met elkaar op een bepaalde manier kunnen communiceren. Men moet compromissen kunnen sluiten en dat in gelijkwaardigheid. Er zijn zoveel radertjes die draaiend moeten blijven in het grote mechanisme dat een relatie in stand houdt.
En dan de meest belangrijke, de seksualiteit, de motor of de drijvende kracht tussen geliefden. Dit is ook wat in het begin de geliefden tot elkaar aantrekt, de grote magneet. Is het niet vreemd dat juist dit als eerste sneuvelt in een relatie na de eerste jaren of zelfs maanden?
Maar hoe komt dat? Hebben de partners minder tijd dan? Hebben ze meer verantwoordelijkheden? Maar waren deze problemen er ook niet in het begin en ondanks dat maakten de partners tijd vrij voor elkaar. Of misschien is hun zin verdwenen, of is hun passie weg.
En wat als ik je zou zeggen dat het hier ook niets mee te maken heeft.
Soms ligt het aan een van de drie-heid: respect – aandacht – erkenning. Maar meestal heeft het niets te maken met de partners maar meer met de manier waarop wij als maatschappij naar seksualiteit kijken.
Onze maatschappij leeft een grote leugen en eenieder doet hier aan mee. Het is niet vanuit slechte wil maar uit pure onwetendheid.
Seksualiteit is ons hoogste goed, iets wat besmeurd is geraakt in de loop van onze geschiedenis. Zoals ik eerder zei – dit behoort tot een geniaal plan om de mensheid klein te houden.
De seksualiteit zoals we ze de dag van vandaag beleven, heeft niets te maken met haar oorspronkelijke staat. Wij zijn op een bepaalde manier geprogrammeerd en deze programmatie begint vroeg. Van kinds af worden we ondergedompeld in schuld en schaamte. Seksualiteit is iets wat geheimzinnig gebeurt, iedereen doet er aan mee, maar niemand praat erover.
Alles wat men onderdrukt, wil met nog grotere kracht naar buiten. Uit schuld en schaamte is pornografie ontstaan, als uitlaatklep – een vorm van exhibitionisme.
Maar wat als ik jou zeg dat seksualiteit tot een van onze hoogste waarden behoort. Een waarde die vroeger beoefend werd als een vorm van verering en communicatie met het goddelijke.
Seksualiteit zoals we het vandaag kennen is totaal anders dan wat ze vroeger was. Zelfs het mannelijke en het vrouwelijke van vandaag de dag, of onze interpretatie daarvan, heeft niets meer te maken heeft met de oorspronkelijke eenheid die aan het begin van de mensheid zat.
Hier ben ik ook zelf achter moeten komen en het waren een aantal boeken die mijn ogen hebben doen openen. Het waren boeken zoals ‘Vrijen met God’ van Jacob Slavenburg, ‘De Heilige Hoer’ van Nancy Qualls-Corbett, ‘Liefhebben’ van Barry Long en vele andere.
En deze kennis heeft mij toen kunnen redden, omdat ik ook net als anderen met een verkeerd paradigma over seksualiteit zat. En dat paradigma is de perfecte cocktail voor relatiemislukkingen maar ook voor een levenslange gevangenschap in illusies.
Durf toe te geven dat er iets fundamenteel mis is met de manier waarop wij kijken naar relaties en seksualiteit en wees bereid om het anders te willen bekijken.
Dan zal je jezelf moeten deprogrammeren van alles wat je gevangen houdt. Je zal je partner liefdevol moeten meenemen op deze tocht en als je nog single ben zal je eerst een duidelijk beeld moeten schetsen van jouw toekomstige partner.
Vergeet niet dat hier niet om extra kunstjes gaat maar juist over het vergeten van alle kunstjes die je tot nu toe hebt moeten leren.
En dit is van wezenlijk belang voor jou, voor jouw partner en bovendien kan dit jullie relatie redden.
Een reactie achterlaten