Van kinds af heb ik een grote aantrekkingskracht gehad tot het mysterie van liefde.
Relaties, ik bestudeerde ze graag en als ik me goed herinner was liefde in mijn jonge jaren een van mijn hoogste waarden, iets wat het tot op de dag van vandaag nog steeds is.
Wat was het geheim van een goede relatie? Bestond er wel zoiets?
Dat liefde niet altijd genoeg is om een relatie staande te houden, weten we inmiddels allemaal. Maar wat is er dan nog meer nodig?
Aandacht? Respect? Erkenning?
Zeker! Zonder deze drie gaat een relatie ten onder, ook al is er soms nog genoeg liefde …
Maar liefde is niet enkel één, want liefde heeft vele gezichten. Liefde vindt men in verschillende gradaties en het blijft een zeer subjectieve belevenis.
Je kan liefde niet meten, je kan haar niet dwingen, niet afkopen en ook niet beheersen. Maar onder het mom van liefde kunnen zich een scala aan emoties verschuilen, emoties die niet de meest positieve zijn maar een en al menselijk.
Veel koppels blijven bij elkaar ‘omdat ze van elkaar houden’. Maar deze liefde is een leeg omhulsel waaronder afhankelijkheid overheerst. En nog dieper, onder die afhankelijkheid zit angst: angst voor eenzaamheid, angst dat ze het niet zullen redden zonder elkaar, angst dat de maatschappij hen gaat afkeuren, angst en nog meer angst.
Hoe vreemd het ook mag lijken, toch is liefde in onze maatschappij niet de sterkste drijfveer maar wel angst.
We leven in tijden van angst en voor de angst moet men zich beschermen. Er bestaan verzekeringen voor bijna alles: pensioenen, fondsen, maar de grootste verzekering tegen angst is het instituut van het huwelijk.
Ergens aan het begin van onze geschiedenis had iemand een geniaal idee om de mensheid gevangen te nemen. Een van zijn richtlijnen was: “Neem de mens zijn echte waarden af en laat ze voorkomen als trivialiteiten.”
En van toen af is liefde op de achtergrond geraakt, want het samenkomen van man en vrouw, moest enkel te maken hebben met voortplanting en met diverse politieke of sociale criteria.
Is het iemand opgevallen hoe liefde versmacht in een huwelijk? Koppels die jarenlang in een liefdevolle relatie zitten, worden een soort robotten als ze het huwelijk in gaan.
En ze noemen het ook zo: ‘in het huwelijksbootje stappen’. Waar gaat het bootje naartoe? Wat zal daarna beter gaan als het daarvoor nog niet goed ging?
Want het huwelijk is tot de dag van vandaag een noodzakelijke institutie gebleven om het mogelijk te maken dat de kinderen hun rechten behouden, dat de partners van elkaar kunnen erven, zelfs dat je de andere in het ziekenhuis mag bezoeken of beslissingen over hem of haar mag nemen als hij of zij daar niet langer toe in staat is.
Ik beschuldig niet de gehuwde, helemaal niet, ik ben ook gehuwd, maar ik heb kritiek op de institutie van het huwelijk die een soort levensverzekering geworden is.
Maar relaties zijn anders dan een huwelijk, want een papier is niet genoeg om twee mensen bij elkaar te houden. Er is meer voor nodig, en soms is de liefde ook niet altijd genoeg.
Want in een relatie moet men met elkaar op een bepaalde manier kunnen communiceren. Men moet compromissen kunnen sluiten en dat in gelijkwaardigheid. Er zijn zoveel radertjes die draaiend moeten blijven in het grote mechanisme dat een relatie in stand houdt.
En dan de meest belangrijke, de seksualiteit, de motor of de drijvende kracht tussen geliefden. Dit is ook wat in het begin de geliefden tot elkaar aantrekt, de grote magneet. Is het niet vreemd dat juist dit als eerste sneuvelt in een relatie na de eerste jaren of zelfs maanden?
Maar hoe komt dat? Hebben de partners minder tijd dan? Hebben ze meer verantwoordelijkheden? Maar waren deze problemen er ook niet in het begin en ondanks dat maakten de partners tijd vrij voor elkaar. Of misschien is hun zin verdwenen, of is hun passie weg.
En wat als ik je zou zeggen dat het hier ook niets mee te maken heeft.
Soms ligt het aan een van de drie-heid: respect – aandacht – erkenning. Maar meestal heeft het niets te maken met de partners maar meer met de manier waarop wij als maatschappij naar seksualiteit kijken.
Onze maatschappij leeft een grote leugen en eenieder doet hier aan mee. Het is niet vanuit slechte wil maar uit pure onwetendheid.
Seksualiteit is ons hoogste goed, iets wat besmeurd is geraakt in de loop van onze geschiedenis. Zoals ik eerder zei – dit behoort tot een geniaal plan om de mensheid klein te houden.
De seksualiteit zoals we ze de dag van vandaag beleven, heeft niets te maken met haar oorspronkelijke staat. Wij zijn op een bepaalde manier geprogrammeerd en deze programmatie begint vroeg. Van kinds af worden we ondergedompeld in schuld en schaamte. Seksualiteit is iets wat geheimzinnig gebeurt, iedereen doet er aan mee, maar niemand praat erover.
Alles wat men onderdrukt, wil met nog grotere kracht naar buiten. Uit schuld en schaamte is pornografie ontstaan, als uitlaatklep – een vorm van exhibitionisme.
Maar wat als ik jou zeg dat seksualiteit tot een van onze hoogste waarden behoort. Een waarde die vroeger beoefend werd als een vorm van verering en communicatie met het goddelijke.
Seksualiteit zoals we het vandaag kennen is totaal anders dan wat ze vroeger was. Zelfs het mannelijke en het vrouwelijke van vandaag de dag, of onze interpretatie daarvan, heeft niets meer te maken heeft met de oorspronkelijke eenheid die aan het begin van de mensheid zat.
Hier ben ik ook zelf achter moeten komen en het waren een aantal boeken die mijn ogen hebben doen openen. Het waren boeken zoals ‘Vrijen met God’ van Jacob Slavenburg, ‘De Heilige Hoer’ van Nancy Qualls-Corbett, ‘Liefhebben’ van Barry Long en vele andere.
En deze kennis heeft mij toen kunnen redden, omdat ik ook net als anderen met een verkeerd paradigma over seksualiteit zat. En dat paradigma is de perfecte cocktail voor relatiemislukkingen maar ook voor een levenslange gevangenschap in illusies.
Durf toe te geven dat er iets fundamenteel mis is met de manier waarop wij kijken naar relaties en seksualiteit en wees bereid om het anders te willen bekijken.
Dan zal je jezelf moeten deprogrammeren van alles wat je gevangen houdt. Je zal je partner liefdevol moeten meenemen op deze tocht en als je nog single ben zal je eerst een duidelijk beeld moeten schetsen van jouw toekomstige partner.
Vergeet niet dat hier niet om extra kunstjes gaat maar juist over het vergeten van alle kunstjes die je tot nu toe hebt moeten leren.
En dit is van wezenlijk belang voor jou, voor jouw partner en bovendien kan dit jullie relatie redden.
Auteur: Ana-Magdalena
Schaamte en schuld
Seksualiteit is een belangrijk deel van de mens. Of men het nu wil of niet, men moet hier op een bepaalde manier mee leren omgaan.
Ik was daar zeer vroeg mee, ik denk dat ik 5 jaar was of zelfs jonger, en ik liet mijn poppen allerlei erotische spelletjes uitbeelden. Dat spel was toen onschuldig – tenminste voor mij, voor mijn ouders minder en ik denk dat ik hier keihard op afgerekend ben geweest, want anders had ik het later niet zo stiekem gedaan.
Maar seksualiteit is misschien een te groot woord voor een 5-jarige, het is meer een soort sensualiteit, en ondanks dat, toch met een duidelijke gerichtheid naar verbinding tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ondanks dit intuïtieve weten was mijn seksuele voorlichting bijna onbestaand, maar als kind pak je toch dingen mee…
Het feit dat over de geslachtsdelen niet gesproken werd, was voor mij genoeg om te begrijpen dat over dit onderwerp niet gesproken mocht worden.
Maar ik groeide op in een zwaar politiek regime – een communistische dictatuur. Bij ons waren er geen films op TV, geen muziek of andere zaken die richting seksualiteit zouden kunnen wijzen. Ik herinner me dat na de Roemeense revolutie (van 1989) wij films op TV kregen waarin soms gekust werd. Maar voor de kleinste vingerwijzing richting seksualiteit ging mijn oma resoluut voor de TV staan zodat wij niets konden zien. Ik was toen ongeveer 15 jaar en ik was op zoek naar antwoorden. Dit is nu iets super grappigs maar ook diep triest – het is maar net vanuit welke oogpunt je het bekijkt natuurlijk.
Dus, waarom zit er zoveel schaamte op onze seksualiteit? Het antwoord is simpel: onze ouders of onze opvoeders hebben het daar gezet. En zij kregen het van hun ouders en zo verder.
Nu, schuld en schaamte gaan hand in hand. Het ene kan niet zonder het andere. Het is in feite het perfecte koppel. Schuld komt voort uit schaamte of tenminste op het moment dat de persoon in kwestie iets durft te doen dat indruist tegen de algemene norm.
De algemene norm bij ons thuis was dat voor een vrouw een bepaalde weg weggelegd was. Daar hoefde je niet intelligent voor te zijn, enkel mooi en volgzaam, en dat was ik ook. Dat ben ik lange tijd geweest, volgzaam bedoel ik, mooi, weet ik niet, sommigen zeggen van wel : )
De algemene norm was dat je je als vrouw plooit naar jouw partner, …, ook wat betreft zijn genot … kort samengevat: een vrouw heeft niets te willen.
Oorspronkelijk was de seksualiteit puur en natuurlijk. Het is een zeer belangrijke lichamelijke functie, maar het is meer dan dat: het heeft een emotionele, energetische en spirituele functie.
Het probleem is dat seksualiteit zoals we het vandaag kennen bezoedeld is. De seksualiteit waarover ik het heb, is gebaseerd op liefde en intimiteit. De andere – die door de meesten wordt beoefend – is gewoon seks. Deze vorm van seks is een klap in het gezicht van liefde. De tijd is gekomen om onze oorspronkelijkheid te herwinnen en niet enkel in onze seksualiteit – maar ook in vele andere dingen.
We leven in speciale tijden. Nooit in de geschiedenis is de mensheid zo ver verwijderd geweest van zijn natuur. En terwijl technologie ons als soort met snelheid voorwaarts duwt, verwijdert zij ons tevens van onszelf en van elkaar. Onze levensstandaard is verbeterd maar de kwaliteit van intermenselijke relaties is zwaar verarmd.
Maar er is ook een andere beweging – een deel van de mensen kiest voor minimalisme, voor het leven in een natuurlijke omgeving en voor het samenzijn in gelijkheid. In deze technologische jungle beginnen sommigen van ons hun weg naar huis te vinden. Ze doorzien de illusie die de maatschappij hen voor de ogen houdt. Met illusies kan men zich niet verbinden want illusies zijn lege omhulsels van grote dromen, meer niet.
Want onze maatschappij is ziek, lieve mensen! En elk van ons is verantwoordelijk voor haar genezing. Maar hoe kan je de maatschappij genezen als je niet eerst jezelf geneest?
En om te kunnen genezen moet je eerst toegeven dat je ziek bent!
En hier spreek ik niet enkel over seksualiteit , maar over meerdere levensdomeinen die onderling geconnecteerd zijn, domeinen zoals: gezondheid, relaties, wonen, werken, ouderschap, onderwijs, etc.
Wat de taboe op seksualiteit ons laat zien, is dat we leven in een wereld vol taboes. En ook al lijken de andere levensdomeinen makkelijkere onderwerpen, ze zijn niet taboevrij. Taboes zijn onderwerpen die de maatschappij of een groep niet tolereren. Taboes zijn dat soort onderwerpen die als je ze durft aan te kaarten, er voor zorgen dat je waarschijnlijk aan de andere kant van de lijn komt te staan.
En seksualiteit is een makkelijk taboe, ik schud niet aan het fundament van onze bestaanszekerheden. Er zijn andere taboes, veel donkerder, veel dieper. Daarom dacht ik: laat maar hiermee beginnen!
Vind jij het normaal dat er schaamte en schuld op jouw seksualiteit zit? Maar als ze daar toch zijn, van wie zijn ze dan? En wil je ze hebben of niet!?
Op gezondheidsjacht
Sinds een aantal jaren ben ik op gezondheidsjacht. Maar gezondheid is een zeldzaam dier – ze laat zich niet zo makkelijk vangen – zeker als ze eenmaal weggelopen is.
Men zegt dat na de eerste 35 jaar de garantie op een menselijk lichaam verloopt.
Zo ging het ook bij mij. Het begon met vermoeidheid. Eigenlijk was die vermoeidheid bij mij al een aantal jaren vroeger begonnen, maar toen had ik het nog niet door. Misschien kwam het door al die onrust of misschien waren het gewoon mijn genen, die innerlijke tijdbom die gewoon afging.
Ik heb verschillende therapieën gevolgd en ook veel alternatieve wegen gezocht. Ik heb nooit echt geloofd in een magische pil die zulk soort ziektes verslaat. Een ziekte is geen op zichzelf staande gebeurtenis – het is een gevolg van iets. Het doet er niet toe onder welke vorm de uitdaging komt, maar wel hoe men er op reageert. Voor mij was ziekte de weerspiegeling van mijn manier van omgaan met het leven. Want ik leefde onbewust – met een idee van onsterfelijkheid – alsof het leven een verdienste was en niet een geschenk.
In de eerste fase heb ik al de signalen genegeerd. Wat men niet aanvaardt, bestaat eventjes niet! Toch?!
In de tweede fase begon ik hulp te zoeken in het medisch circuit. Maar toen er geen verbetering kwam, werd alles opeens persoonlijk – en dat is te begrijpen met een ‘auto-immuun ziekte’. Zeker als je te horen krijgt dat dit ‘ongeneeslijk’ is. Ik zou dus mijn hele leven ziek blijven – aldus de dokters.
Een auto-immuun ziekte is als een organisme dat zichzelf aanvalt, of nog simpeler gezegd, wanneer men zichzelf een schop onder de kont geeft. En hierdoor begon ik anders naar mijn leven te kijken.
Had ik iets gedacht, gezegd of gedaan waaruit mijn ziekte was ontstaan?
Maar een lichaam dat zichzelf aanvalt!? Dat kan toch niet!
Zou het niet kunnen dat de medische wereld een naam heeft geplakt op iets wat ze in feite nog niet begrijpen?
Een lichaam kan zichzelf niet aanvallen! Tenzij het op zoek is naar een indringer zoals een virus of parasiet die zich verstopt heeft in eigen cellen. En deze overtuiging bracht me op gezondheidsjacht. Ik ging jagen op energie, op een goed gemoed en op een pijnvrij leven.
Ik heb zo een beetje van alles geprobeerd tot ik me op een bepaald moment realiseerde dat de genezing niet zal kunnen komen van een of andere dokter.
En dit werd voor mij het nulpunt op mijn tijdslijn, toen alles stil stond onder het besef dat enkel ik mijzelf kon genezen. Want deze ziekte was mijn trigger om spiritueel te gaan ontwaken, verder te gaan kijken dan mijn eigen overleving. Ik ging mijn behoeftes goed analyseren en kijken wat echt van mij was en wat cultureel en maatschappelijk bepaald was.
En bijna alles wat we doen is bepaald door anderen. Ze vertellen ons wat we horen te eten, hoe we ons horen te kleden, hoe we ons horen te gedragen. Zij definiëren de succesnormen, zetten de verplichtingen uit en wij moeten enkel volgen.
Maar wanneer de ziekte komt, veranderen de zaken, plots krijgt men keuzes. Ofwel waren deze er al maar ziet men ze nu pas, want ziekte wordt een vergrootglas.
Ik begon alles in twijfel te trekken, mijn voeding- en denkpatronen, de omgevingsfactoren en mijn paradigma’s.
En toen begon de magie van genezing. Ik maakte kennis met Ayahuasca, met Huachuma en zij gaven mij de kans om mijn karmische verhalen af te kunnen sluiten. Ik werkte hard, ik smeet me erin en begon keer op keer eigen ballast te lozen.
Mijn ziekte had daadwerkelijk een verbinding met mijn ziel, ze was er om mij te bevrijden, om mij de weg te wijzen.
In de maanden die kwamen ontdekte ik (met vallen en opstaan) een mentale discipline die ik nooit dacht te hebben. Het was anders dan op karakter leven. Het had een spirituele dimensie die groter was dan ik. Ik kon bepalen wat er in mijn lichaam kwam, van voeding tot gedachten. Ik bepaalde mijn geestelijke en lichamelijke lenigheid en ik begon mijn denkpatronen te herschrijven. Dit was niet enkel genezing – het was alchemie.
Misschien was mijn leven tot nu toe niets anders dan een alchemistische reis. Is dat niet wat elk menselijk leven in wezen is?
Ik ben op zoek naar ‘de steen der wijzen’ en ik denk het gevonden te hebben want … ik word geleid! Pure magie is dit!
Een vergeten wetenschap
Vanaf het begin der tijden is onze verbinding met de sterren langzaam gegroeid, tot op een gegeven moment de mens de tijd begon te meten. Mensen zagen de zon verschijnen en ondergaan, en zagen de maan groeien en afnemen. Aan de hand van deze twee lichten is men begonnen met het vast leggen van de dagen en van de maanden.
Men aanschouwde de dans van de sterren aan de nachtelijke hemel en dacht dat er goden waren, die een naam kregen en gevreesd werden door mensen.
Duizenden jaren hebben mensen de hemel gevolgd, zij gaven hun kennis door aan de volgende generatie en beoefenden de sterrenreligie.
Het was een levenslang werk, de sterren bestuderen, want ‘datgene wat boven is, is gelijk aan datgene wat beneden is en datgene wat beneden is, is gelijk aan datgene wat boven is’.
Dit was het begin van het kijken in de toekomst, want degene die het verleden kent weet dat dit terug zal keren, omdat het leven op de aarde onderworpen is aan cyclische bewegingen.
Men probeerde aan de hand van de geboortedatum van vorsten de toekomst te voorspellen voor het land en het volk. Dit was de eerste vorm van astrologie, die later mundane astrologie genoemd zou worden.
Nadat de kalender ingevoerd werd, begon men te zoeken naar het juiste moment om bepaalde ondernemingen te starten. Dit zou later de electie-astrologie worden.
Grieken zijn gaan experimenteren met geboorte-astrologie waarin ze gebruik gingen maken van de prenatale astrologie. De oudste gevonden horoscoop is van een kind geboren op 4 april 263 voor Christus. Men ging er van uit dat het lot een vast gegeven was en men probeerde een zicht te krijgen op de wil der goden.
In de loop van de tijd kreeg men het inzicht dat het lot misschien niet zo vast lag als ze vroeger dachten en dat het misschien wel mogelijk was om de toekomst te veranderen. Deze stroming groeide later uit tot de magische astrologie. Met de wens om een positieve toekomst te scheppen, trachtte men het juiste moment te vinden voor het uitvoeren van magische handelingen. Vanuit diezelfde gedachte is ook de medische astrologie ontstaan. Men trachtte de oorzaken te zoeken van waaruit ziektes konden ontstaan en men trachtte methoden te vinden om een spoedige genezing te bevorderen.
In de 1e eeuw voor Christus begonnen twee duidelijke groepen zich te onderscheiden. De ene groep probeerde astrologie als een wetenschap te beoefenen terwijl de andere groep astrologie meer als esoterische leer beschouwde. Al werden astrologie en astronomie in samenhang met elkaar beoefend, toch maakte Arbertus Magnus in de 13de eeuw een duidelijk onderscheid tussen de twee.
De wereld werd onderhevig aan verandering en de filosofie van Derscartes deed haar intrede. Men wou eerst iets bewezen zien voordat men iets erkende. De invloed van de kerk op alle alternatieve wetenschappen was doorslaggevend. Astrologie werd bestempeld als speculatief. In de 17de eeuw mochten wetenschappers zich niet langer meer bezig houden met astrologie. In de 18de eeuw zochten astrologen hun toevlucht in geheime genootschappen. Pas in de 20de eeuw komt astrologie langzaam uit de anonimiteit en begint in de westerse landen wat meer populariteit te kennen. Er worden de eerste astrologische verenigingen gesticht waarin astrologen werken aan hun professionaliteit en waarin ze een beroepsprofiel opstellen.
Astrologie komt uit de vergetelheid. Het is een levende wetenschap die in ontwikkeling blijft. Men groeit, het bewustzijn verruimt, nieuwe planeten worden ontdekt, geïntegreerd in ons leven en krijgen hun plaats binnen de astrologie. Het is een samenspel tussen mens en sterren, een oud spel, en zoals Hermes 30.000 jaar geleden zei: ‘Zo boven zo beneden’.
De astrologie van de relaties
Als twee mensen samen komen, ontstaat een relatie.
Een relatie, goed of slecht, is een verbinding tussen 2 individuen.
Je hebt vriendschappelijke relaties, mentor-leerling relaties, ouder-kind relaties, samenwerkingen maar ook romantische relaties, seksuele relaties en natuurlijk ook … ingewikkelde relaties.
Een relatie tussen twee mensen is een vast gegeven, eenmaal ontstaan is het zeer moeilijk om eraan te sleutelen. Heb jij opgemerkt hoe je verandert zodra je in een relatie bent met iemand?
Iemand kan het beste in jou naar boven halen en een ander persoon haalt je het bloed van onder je nagels.
Elk mens heeft een unieke signatuur, noem het energiepatroon. Er zijn meerdere manieren om dit patroon te interpreteren. Ik werk vanuit astrologie.
Als iemand bij mij komt voor een astrologisch consult, maak ik voor deze persoon zijn geboortehoroscoop. Deze bereken ik op basis van zijn geboortedatum, geboorte-uur en geboorteplaats.
De geboortehoroscoop is uniek, tenzij twee mensen op dezelfde plaats en hetzelfde uur geboren zijn, maar alsnog, als er een aantal minuten verschil is tussen hun geboortes, hebben we te maken met twee verschillende horoscopen. En zelfs al zijn de horoscopen precies dezelfde, elk individu zal zijn horoscoop anders uitleven. Hoe dat exact gebeurt, hangt samen met zijn bewustzijnsniveau, gender, socialisatie en zijn vrije wil.
Als twee mensen een relatie krijgen, ontstaat er een derde partij, een entiteit – die in feite het energiepatroon van die relatie vertegenwoordigt. En dit is wanneer één plus één drie wordt. Deze relatie heeft een eigen horoscoop, die het potentieel en de behoefte van de betreffende relatie aangeeft. De horoscoop van een relatie bereken ik aan de hand van de geboortegegevens van beide partners. Deze derde entiteit die geboren is vanuit twee mensen heeft zijn eigen karakter, zijn vermogen, zijn conflicten en evolueert in tijd en ruimte, net als levende wezens.
Wat ik mooi vind aan astrologie is dat het een instrument is dat het mogelijk maakt om een relatie tussen twee mensen inzichtelijk te maken.
Op deze manier kan ik de partners helpen, om elkaar beter te begrijpen – zeker wanneer er conflicten ontstaan.
Ik zie hoe belangrijk het is voor mensen om inzicht te krijgen in hun relatie met iemand, zelfs nadat de werkelijke relatie door een breuk of door overlijden niet meer verder kan. Maar ook voor ouders die hun kind willen begrijpen en steun zoeken in zijn opvoeding, of voor personen die elkaar meer willen begrijpen om zo dichter tot elkaar te groeien.
Een relatie is niet zomaar een toevallig gegeven. Mensen ontmoeten elkaar met een reden – meestal is dat wederzijdse groei. Maar soms is het ook om van elkaar iets te leren of iets af te sluiten.
Een relatiehoroscoop geeft inzicht in het karmisch doel van een relatie – en dit is waar astrologie zich overtreft.
Over de vrijheid
Vrijheid … Wat is dat? Hoe voelt het? Wanneer is men echt vrij en wat maakt dat wij ons niet zo vrij voelen?
In welke omstandigheid ook, een verplichting, een liefdes- of familiale relatie, komt er altijd een moment waarin men het gevoel krijgt dat men vast is komen te zitten. Elke situatie, hoe comfortabel ook, leidt op den duur naar een gevoel van onvrijheid.
Vrijheid is een zeer hoge waarde bij de mens. Zeker in onze westerse maatschappij waar we het individu en zijn keuzes heel hoog achten, is vrijheid een concept wat niet los kan staan van geluk. Want men kan niet gelukkig zijn als men zich niet vrij voelt.
Er is een natuurlijke drang in elke mens om voor veiligheid te kiezen. Veiligheid is dat wat ons comfort biedt: onze eigen materiële en financiële zekerheden, maar ook onze emotionele banden. Mensen bouwen allerlei soorten relaties op met alles rond hen. Maar er komt altijd een moment waarin dat wat men wil, botst met het kader dat men zelf heeft gemaakt: zijnde de structuren waarin men zit of met de mensen waarvan men houdt. En dan voelt men zich niet meer vrij!
Dit gevoel van onvrijheid ontstaat allereerst wanneer je anderen niet wil kwetsen, zeker als deze mensen op een of andere manier afhankelijk zijn van jou. Misschien zit je vast in bepaalde verplichtingen of afspraken of voel je je lichamelijk niet vrij door ziekte of omdat je jouw ware aard moet onderdrukken. Hoe dan ook, de vrijheid die je wil, zit meestal aan de andere kant van de muur waarachter jij staat. Voor eenieder ziet deze vrijheid er zeer anders uit, terwijl de beperkingen meestal te reduceren zijn tot één: men staat voor een muur die men zelf heeft gebouwd.
Het zijn niet de mensen om ons heen die ons binden of beperken, het zijn niet de kaders of de verplichtingen waaraan wij vast zitten, maar enkel onze onwilligheid om banden te verbreken of structuren te doen veranderen. Soms omdat de consequenties niet te overzien zijn, soms omdat men bang is om deze consequenties niet te kunnen dragen.
Binnen dit kader is vrijheid iets waar men naar verlangt, maar waar men tegelijkertijd ook bang van is. Een ‘absolute vrijheid’ zou betekenen dat men bereid zou zijn om alle draadjes los te knippen die iemand vast houden. Maar geven deze draadjes ook geen zekerheid? Is dit niet waar wij allemaal onbewust op zoek naar zijn?
Vrijheid daarentegen is iets wat sterk afhangt van onze perceptie want in wezen is men altijd vrij. Om daar een voorbeeld van te geven maak ik graag gebruik van het verhaal van de bavianen en de boeren.
In Afrika lopen de bavianen vrij op de akkers en als de boeren bavianen willen vangen graven ze een gat in de grond waarin ze noten leggen. De bavianen zijn zeer nieuwsgierige wezens en ze volgen het proces van het graven en hoe de boer de noten in het gat legt.
Als de boer klaar is, gaat de baviaan kijken wat erin ligt. Hij ruikt de noten, wil ze pakken, en steekt zijn hand erin. Hij pakt de noten in zijn vuist en plots zit hij vast want de opening van het gat is zo klein dat de baviaan niet naar buiten kan terwijl hij de noten nog in zijn hand vast houdt. De baviaan zal de noten nooit los laten, met als gevolg dat dit hem zijn vrijheid kost.
Net zoals de bavianen zetten wij onszelf ook vast met datgene wat wij in wezen zo graag willen.
Snak je naar vrijheid?
Voordat je iedereen de schuld geeft voor jouw actuele toestand, ga eerst na wat datgene is wat je zo graag hebt gewild en nu ook hebt gekregen. Weet eerst wat je onvrij maakt om jezelf daaruit te kunnen bevrijden. Wat hou je zo graag vast?
Is je vrijheid je meer dierbaar dan datgene wat je zekerheid biedt? Dan heb je enkel de moed nodig om hiermee te kunnen breken.
Kom je er achter dat het voorwerp van jouw begeerte veel belangrijker is dan je vrijheid, dan zal je jouw behoefte aan vrijheid vorm moeten geven binnen deze grenzen.
Meestal is het verlangen naar vrijheid een behoefte om los te breken van iets. Hier zijn onze eigen gewoontes of verslavingen het moeilijkste obstakel op de weg. Om daar mee te kunnen breken heeft men discipline nodig en mentale veerkracht om zijn eigen perceptie te kunnen ombuigen.
Maar ik moet jullie vrijheidszoekers even teleurstellen want de enige vrijheid die er is, zit tussen onze oren.
De ‘absolute vrijheid’ bestaat eigenlijk niet want niemand is in wezen vrij in onze maatschappij. Het is onmogelijk om vrij te zijn en tegelijkertijd te voldoen aan de wetten en aan het economische stelsel van onze wereld. Het is het ene of het andere, net zoals men niet kan zwemmen zonder eerst nat te worden. De enige vrijheid die wij als mensen binnen deze stelsels hebben is onze mentale vrijheid.
Voor degenen die zich durven los te maken van de maatschappij, is de vrijheid een grote mate van zelfvoorzienend en “off the grid” durven leven. En alsnog is het best mogelijk dat wat je nu vrij maakt, later weer je kooi zal worden. Als je dat maar weet!
We worden niet zomaar geboren …
Waarom wij geboren worden? En met welk doel?
Wat maakt dat sommigen onder ons meer ‘geluk’ blijken te hebben dan anderen?
En hoe komt het dat sommigen onder ons zo zwaar beproefd worden in het leven?
En als er een Bewustzijn in de Kosmos bestaat … heeft Hij het dan goed voor met ons?
Als kind heb ik altijd geweten dat er een aanwezigheid in alles sluimerde en voor zover ik me kan herinneren leefde ik toen in harmonie met het Al.
Daarnaast koester ik nog een droom die ik me pas veel later heb mogen herinneren. Ik kan zweren dat dit geen droom was omdat ik het als zeer tastbaar heb ervaren.
Er was veel licht, warm, wit, en overal tegelijk. Het leek alsof ik middenin een wolk zat. Alleen was er geen boven en geen beneden, geen zwaartekracht en ook geen tijd. Ik was daar, maar had geen lichaam. Ik was en ik wist alles tegelijk. Ik voelde een intens geluk en vrede. ‘Het is zo simpel!’, hoorde ik mijzelf zeggen. ‘Ik ga het hen vertellen!’ zei ik daarna en het voelde alsof ik lachte.
Ik probeer me sindsdien te herinneren wat dat was wat ik jullie te vertellen had. Zeker veertig jaar lang als het niet langer is, maar ben de tel kwijt. ´Het is zo simpel!´ zei ik en zo begon ik telkens mijn reis.
Sinds mijn jonge jaren heb ik geprobeerd te begrijpen wat er schuilde achter ´onze realiteit´ en heb een relatie leren ontwikkelen met Het Al, een relatie die niet altijd vanzelfsprekend was.
Ik zou mijn leven kunnen betitelen als ´het grote loslaten´ want ik was een van degenen die maar klappen bleef ontvangen en zwaar beproefd werd.
Achteraf kan ik in alle eerlijkheid vertellen dat ik zelfs de meest bloederige en heftige momenten uit mijn leven nu met dankbaarheid aanvaard. Want wie zou ik nu zijn zonder al dat verlies, zonder al die herhaaldelijke tegenslagen? Had ik anders mededogen en compassie kunnen leren? Had ik anders het geschenk van vergeving willen ontvangen?
Had ik anders kunnen ervaren dat Het Al het goed met mij voor heeft? En dat ik erop mag vertrouwen?
Mijn relatie met astrologie is begonnen in de roerigste tijden van mijn leven. Astrologie gaf me toen het antwoord op het ´waarom´ maar vooral op het ´waar naartoe´.
Een gevoel van veiligheid omdat ik de rode draad in mijn leven begreep en veel verantwoordelijkheid omdat ik ontdekte dat er een reden was voor mijn bestaan.
We worden niet zomaar geboren! Er schuilt een doel achter ons bestaan. Niets is wat het blijkt te zijn, want er schuilt een grotere realiteit achter dan diegene die wij met onze vijf zintuigen kunnen waarnemen. We worden geboren met een doel en ieder van ons wordt tijdens zijn leven ´zachtjes´ of een ´tikkeltje harder´ geduwd richting dat doel. Dit doel hoeft niet materieel van aard te zijn, maar is meestal een soort spiritueel pad dat ieder van ons aanschouwt bij zijn geboorte.
Er is een spirit die mee incarneert in onze lichamen en deze spirit komt hier iets anders ervaren dan ons dagelijks leven. Tijdens onze groei gaan de spirit en de persoonlijkheid aparte wegen. En dit is volkomen noodzakelijk want we hebben materie nodig om onszelf te ervaren. Het gevaar schuilt er in dat materie een doel op zich wordt en geen middel, want zie je, de materie moet ten ondersteuning staan van de spirit en niet ten laste. Op het moment dat de persoonlijkheid vast komt te zitten in de materie begint de spirit te protesteren. Dit gaat samen met life events die wij in de astrologie Levensloop Transits noemen en transits van langzame planeten. Het begint meestal met de afbraak van onze zekerheden, waarden en/of relaties, en iedereen die door zo een periode is gegaan kan zeggen dat dit voelt als sterven. Hier schuilt een doel achter en voor iedereen is dit een beetje anders afhankelijk van zijn geboortehoroscoop.
De geboortehoroscoop is een uniek plaatje die alle potentialiteit van een wezen of gebeurtenis in zich draagt. Het is afhankelijk van ieders bewustzijnsniveau hoe de planeten in transit zullen reageren met zijn geboortehoroscoop. Ook heeft ieder van ons een vrije wil om wel of niet bepaalde wegen in te slaan. Deze ´vrije wil´ maakt dat sommige van ons hun eigen geboortehoroscoop kunnen overstijgen. Het is de reden waarom de horoscoop van een heilige bijna niet te onderscheiden is van de horoscoop van een crimineel. We leven in een polaire wereld, dit betekent dat elke eigenschap zijn tegenpool in zich draagt. Het zijn onze keuzes in het leven die maken dat wij onze natuur kunnen overstijgen, en kiezen doen wij voortdurend bewust of onbewust.
Astrologie laat alleen zien welke gevolgen onze keuzes hebben. Het maakt het onzichtbare zichtbaar. Het is een prachtig instrument in zelfkennis en zelfontplooiing en een weg naar persoonlijk leiderschap.
Wij zijn niet onderworpen aan de grillen van de kosmos maar aan de chaos in onszelf.
Zo binnen zo buiten! Zo boven zo beneden!
Saturnus … a crack in everything ….
… that’s how the light gets in.
Saturnus is de laatste planeet die wij met het blote oog kunnen zien. Voor de ouden was Saturnus werkelijk de laatste planeet, en werd gezien als ‘de grote boosdoener’.
In de mythologie komen we Saturnus tegen, onder de naam van Kronos, een titaan van de lagere werelden. Hij is een van de twaalf kinderen van Ouranos en Gaia. Gaia bedacht een list om van de heerschappij van haar man af te komen, omdat deze hun kinderen verborgen hield in haar schoot. Gaia maakte een snoeimes om Ouranos te castreren en vroeg haar kinderen wie deze taak voor haar wou gaan doen. Kronos nam vrijwillig deze taak op zich.
Op een nacht kreeg Gaia bezoek van Ouranos die teken gaf dat hij een nieuw kind bij haar wilde verwekken. Toen hij begon aan de liefdesdaad kwam Kronos uit de schoot van zijn moeder, sneed met het snoeimes het geslachtsorgaan van zijn vader af en bevlekte Gaia met zijn vaders bloed.
Kronos trouwde met zijn zus Rhea en at zijn kinderen op omdat hij wou voorkomen dat ooit een van zijn zonen hem van zijn troon zou gaan verstoten.
De zwangere Rhea besloot om haar kind te redden en vroeg de hulp van Ouranos en Gaia. Deze brachten haar naar Lyktos op Kreta waar zij haar zoon Zeus baarde. Zij beschermde Zeus voor zijn vader door hem niet aan te geven toen deze hem wou opeten. In de plaats van de baby wikkelde Rhea een steen in doeken en gaf het aan Kronos om op te eten, in plaats van haar zoon.
Saturnus bevindt zich op de grens van het geziene en het ongeziene, tussen de realiteit van onze aardse beproevingen en de fijngevoelige energieën die door de transsaturnale planeten worden vertegenwoordigd.
Saturnus wil structuren aanbrengen en wil bouwen aan aardse nederzettingen. Hij is verantwoordelijk, maar kan hier ook in overdrijven door teveel op zijn schouders te nemen.
Saturnus staat voor alles wat met grenzen en structuren te maken heeft. Hij beperkt dromen, is down-to-earth, koud en afstandelijk.
Daar waar Saturnus zich in een horoscoop bevindt, geeft hij aan waar uw leerthema ligt. Het is het levensgebied dat wat moeilijker loopt omdat u zich daarin misschien geremd voelt of wordt beperkt door uw omgeving. Het is het gebied waar u de weerstand van het leven voelt. Maar het is ook het gebied waar u teveel verantwoordelijkheid neemt.
Laten we ons voorstellen dat er een groter perspectief bestaat dan dat van onze persoonlijkheid. Dat wij geboren worden vanuit een zielenwens om een eigen missie hier op aarde te vervullen. De ziel incarneert in het lichaam. Het is een proces dat vele jaren zal duren, het proces van afdalen in de materie. De mens identificeert zich met zijn omgeving en vormt zijn eigen persoonlijkheid. Des te meer de afdaling gevorderd is, des te meer vergeet de ziel zijn oorsprong. De mens heeft materie nodig en structuren om hier op aarde te kunnen bestaan, ons lichaam zelf is onderworpen aan het weten van de materie. Het feit dat de ziel zijn goddelijke oorsprong vergeet is een noodzakelijk proces voor incarnatie. Saturnus bouwt structuren, is de vader, de opvoeder, representeert de normen en de waarden van de maatschappij waarin de jongeren opgroeien. Als de persoonlijkheid is voltooid, is de ziel het meest verwijderd van zijn oorspronkelijke missie, datgene waarvoor hij in een lichaam is ingedaald.
Rond 29 jaar keert Saturnus terug op dezelfde plaats waar hij zich bevond op het moment van de geboorte. Dit is de eerste keer dat de ziel ingrijpt in de persoonlijkheid. Een eerste ‘wake up call’.
Een periode van veranderingen dient zich aan. Oude patronen die ons niet meer dienen worden losgelaten. Het is een noodzakelijke opruiming die bijdraagt tot de volwassenheid.
Loslaten van oude patronen doet pijn, het is de pijn van het kind dat opeens merkt dat zijn kinderjaren voorbij zijn en dat inziet dat om verder te kunnen, hij eerst zijn knuffels weg moet geven.
Daar waar Saturnus in onze horoscoop loopt, eist hij onze energie op. Saturnus is als de tikker van een kosmische klok die ons dwingt om te groeien. Groeien doet pijn omdat wij onderworpen zijn aan dezelfde wetten als de materie waaruit wij gevormd zijn.
De pijn die Saturnus met zich meebrengt is als de aanraking van het goddelijke zoals Leonard Cohen in zijn lied ‘Anthem’ zo goed definieert met: ‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in.’